Valencia, 6/7/8-dec-24 - Ah, het Europees Kampioenschap riichi 2024 in Valencia, een evenement dat zó perfect gepland leek dat zelfs een Zwitserse klok er jaloers op zou worden. Wat kan er immers misgaan als je een heel jaar hebt om vliegtickets te boeken, hotels te reserveren en dat ene obscure boek over riichi-strategieën van kaft tot kaft te lezen? Nou, alles, zo blijkt.
Laten we beginnen bij moeder Natuur, die besloot dat Valencia dringend een aquarium nodig had. Terwijl Olav en Jacqueline hun koffers voloptimistisch inpakte met zonnebrillen en korte broeken, viel er in Spanje genoeg regen om de Middellandse Zee jaloers te maken. Natuurlijk, een annuleringsverzekering? Wie heeft dat nou nodig in het land van paella en eeuwige zon? Spoiler: iedereen.
Maar goed, de speelhal lag net hoog genoeg om droog te blijven, dus het feestje kon doorgaan. Jacqueline en Olav arriveerden ruim op tijd in Valencia, klaar om de stad te verkennen en zichzelf te 'acclimatiseren' aan een tijdsverschil van, wat, nul uur? Een prachtige voorbereiding – inclusief praatjes met bekenden en een stevig stapje in de Spaanse nacht – die uiteraard niets te maken had met hun desastreuze prestaties.
Op vrijdag begon het toernooi, en Olav trakteerde zichzelf meteen op een gigantische achterstand. Hoe hij het voor elkaar kreeg om van gok naar gok steeds verder weg te zinken, blijft een mysterie waar zelfs Sherlock Holmes geen tijd voor zou willen maken. De ranglijst? Laatste, natuurlijk. Jacqueline, onze andere hoop in bange dagen, deed wat Jacqueline altijd doet: een grandioze start gevolgd door een steile duik naar beneden. Het was alsof ze de wet van de zwaartekracht persoonlijk wilde herdefiniëren.
Dag twee en drie? Meer van hetzelfde. Olav bleef trouw aan zijn strategie van verliezen met stijl, terwijl Jacqueline bewijst dat consistentie ook in negatieve zin een deugd kan zijn. Natuurlijk kwam er tegen het einde een 'opleving' – een paar potjes winnen terwijl je al praktisch onderaan bungelt voelt immers als een overwinning. Het eindresultaat? Olav eindigde als 166e van de 172 deelnemers, een prestatie die alleen bewondering wekt bij degenen die nóg slechter presteerden. Jacqueline sloot af op plek 123, net hoog genoeg om in elk geval het idee te geven dat ze er wel een beetje moeite voor deed.
Kortom, een toernooi dat perfect illustreert hoe voorbereiding en ambitie volledig kunnen worden ondermijnd door pech, slechte keuzes en een flinke dosis zelfoverschatting. Maar hé, ze zijn in elk geval in Valencia geweest. Dat is ook wat waard, toch?